بررسی و مقایسه توسعه یافتگی مناطق روستایی استان های ایران

روند توسعه یافتگی در کشورهای مختلف جهان دارای مراتب گوناگون است، به طوری که بر اساس شاخص های مختلف، کشورها به طبقات متفاوتی نظیر توسعه یافته، نسبتاً توسعه یافته، در حال توسعه و توسعه نیافته تقسیم بندی می شوند. در داخل یک کشور نیز روند توسعه یافتگی بین استان ها، شهرها و مناطق روستایی مختلف یکسان نمی باشد و دارای طبقات متفاوتی است. پژوهش حاضر درصدد سنجش و رتبه بندی سطح توسعه یافتگی مناطق روستایی استان های مختلف کشور در دو مقطع زمانی 1383 و 1393 و همچنین پاسخگویی به این پرسش اساسی است که آیا شدت نابرابری مناطق روستایی بین استان ها بعد از یک دهه تغییر یافته است یا خیر. بدین منظور از 67 شاخص توسعه روستایی و همچنین دو تکنیک تحلیل عاملی و تاکسونومی عددی استفاده شده است. نتایج حاصل از یافته های تحقیق نشان می دهد که در سال 1383 تعداد 9 استان توسعه یافته، 8 استان نسبتاً توسعه یافته، 4 استان کمتر توسعه یافته، 5 استان توسعه نیافته و بقیه ناهمگن بوده اند. در حالی که در سال 1393 تعداد 6 استان توسعه یافته، 8 استان نسبتاً توسعه یافته، 6 استان کمتر توسعه یافته، 6 استان توسعه نیافته و بقیه ناهمگن شناخته شدند. همچنین شدت نابرابری در بین مناطق روستایی استان های کشور بعد از یک دهه کمتر شده است، به طوری که درصد تغییرات نابرابری برابر با 017/0 می باشد. بنابراین توصیه می گردد افزایش تولید و رشد بخش کشاورزی در کنار مقوله توزیع صحیح درآمد و خدمات رسانی رفاهی به مناطق روستایی در دستور کار مسئولین امر قرار گیرد